මැදින් මාසේ උදෑසනකි.
දියණිය ද වැඩට ගොසිනි.
ගෙදර මා පමණ ය.
මම පාර දෙස බලා සිටියෙමි. පාසල් දරුවෝ ලහිලහියේ යති.
මම මිදුල අමදින්නට වීමි.
හාමුදුරු නමක් පිණ්ඩපාතයේ වඩින අයුරු මා දුටුවේ එවිට ය. විටින් විට උන්වහන්සේ උදෑසන මෙසේ පිණ්ඩපාතයේ වඩිති.
දියණියට පාන්දර ම පිසූ අහරින් අඩක් තිබේ. ඉන් කොටසක් උන්වහන්සේට පුදා උදෑසන ම පිනක් සිදු කොට හිත පහත් කර ගත යුතු යැයි මට සිතිණ.
මම ඉදල පසෙක තබා වහා ගේට්ටුව අරින්නට දුව ගියෙමි. ගේට්ටුව වසා තිබුණොත් උන්වහන්සේ ඉවත වැඩිය හැකි ය.
උන්වහන්සේට නිවෙස ඉදිරියට ඒමට හැකි වන පරිදි ගේට්ටුව විවර කළ මම වහ වහා මුළුතැන්ගෙට දුව ගියෙමි.
හනික අහර කොටසක් පිළියෙල කර ගත් මම එය ද රැගෙන ඉදිරියට ආවෙමි. උන්වහන්සේ අප ගේ ඉදිරිපිට නිහඬව බලා සිටියහ. මම එය පුදා උන්වහන්සේ ගේ දෙපා නැමදිමි.
‘සුවපත් වේවා!’
උන්වහන්සේ ආපසු වඩින්නට වූහ. මම පිටුපසින් ගේට්ටුව දෙසට ගියෙමි.
ගේට්ටුවට එපිටින් පාර අයිනේ සිසුවෝ දෙදෙනෙක් සිටියහ. ඔවුන් භික්ෂූන්වහන්සේ වඩින තුරු බලා සිටියා විය යුතු ය.
මා සිතුවා නිවැරදි ය. ඔවුහු තමන් අත වූ මුල් දෙකක් උන්වහන්සේ ගේ පාත්‍රයෙහි ලා නැමී වැන්ද හ.
‘සුවපත් වේවා!’
‘සුවපත් වේවා!!!’
ඔවුන් පිදූ එක මුලක තිබුණේ බතක් විය යුතු ය. දෙවැන්නෙහි වූයේ පාන් සහ වෙනත් දෙයක් විය යුතු ය.
භික්ෂූන්වහන්සේට වැන්ද හැටියේ ම සිසුවෝ දෙදෙන ආපසු හැරී වහ වහා පාසල් ගමනෙහි යෙදුණ හ.
තම අහර පිණිස ගෙනා දෙය පිනට දුන් සිසුන් දෙදෙනා කෙරෙහි මසිත හට ගත්තේ විස්මය මුසු දුකකි.
ගේට්ටුව වැසූ මා යළි මිදුල ඇමදීමට වූයේ ඔවුන් කෙරෙහි හට ගත් දයාවෙනි.
පසු දින ඔවුන් හමුවී කතා කළ යුතු යැයි මට සිතිණ.
පසු දින සිසුන් යන වෙලාවේ මම ගේට්ටුව අසලට වී බලා සිටියෙමි.
ඔවුහු ආහ.
‘අනේ පුතේ ඔහොම පොඩ්ඩක් නවතින්ඩ!’
ඔවුහු නැවතුණහ.
‘ඊයෙ දවාලෙ ඔයාල කෑවෙ මොනව ද?’
‘මොකුත් නෑ’
ඒ අහිංසක මුහුණ දෙකෙහි නැගුණේ මඳ සිනාවකි.
‘මං බලාගෙන හිටියෙ ඔයාල ඊයේ කරපු වැඩේ. මට හිතුණ ඔයාලට දවල්ට කන්ඩ දෙයක් නැතිවෙයි කියල. ඒකට මට දුක හිතුණ පුතේ.’
ඔවුහු හිනාවෙන් යුතුව ම යන්නට ගියහ.
මා දැනගත් කාරණාවලට අනුව මේ ආදරණීය දරුවන් ගේ එක් අයකු ගෝනාපීනුවල සාරාලංකාර මහ විදුහලේ ඉසුරු නුවන් හා ඕෂද පබසර ය.
යහපත් පුතුනි, නුඹ දෙපොළ ගේ දිවි මග වාසනාවන්ත වේවා!’
ගෝනාපීනුවල, විශ්‍රාමික ගුරු, සුසිලා ගුරුගේ මහත්මිය විසින් යොමු කරන ලද ලිපියක් ඇසුරිනි.
0 comments:
Post a Comment
ඔබගේ අදහස් අපට මහ මෙරකි