“ටික්... ටික්... ටික්... ටික්... තත්පර කටුව පසු කරමින් සිටියේ රාත්‍රි 10.45 විය යුතු ය. පොතේ පිටු පෙරළෙන ශබ්දය පැහැදිලිව ඇසෙයි. මේ සියල්ල අතරින් ගෙරවිලි හඬවල් හා තදින් හුස්ම ගන්නා හඬවල් ඇසෙයි. ඒ ඇ‍ඳේ සිට සිහින දකින තාත්තාත්, පත්තර බලමින් ප්ලාස්ටික් පුටුව මත නිදි කිරා ව‍ැටෙන අම්මාත් හා මේසයේ පාඩම් කිරීමට ගත් පොත උඩු මුහුණ අලවාගෙන බියකරු සිහිනයක් දකින අක්කාත් ය. පාසල් මිතුරියක දුන් පොතක් රැඳි මගේ දෑත බිය නිසා වෙව්ලයි.
මම තැති ගැස්මෙන් තිබූ මගේ සිත සමඟ හොල්මන් පිළිබඳ තර්ක කරමින් සිටියෙමි. එවිට ම චරස් ... චර... චරා...ස්...චරාස්'. උඩ ගොස් බිම වැටුණු මගේ කට ඇරුණේ කෑ ගැස්මට විය යුතු ය. ශබ්දය ඇසීමෙන් අවදි වූ අක්කා දෙකොපුල් පිසමින් ‘කවුද? ‘යි ඇසුවා ය. මම එවිට යන්තම් වචන ගළපාගෙන ‘හොල්මනක් ද? හොරෙක් ද?’ යි ඇසුවෙමි. ‘දන්නෙ නෑ’ අපි වසා තිබුණ තිර රෙද්ද ඈත් කිරීමට බිය වුණෙමු. ‘මොකද කරන්නේ?’ අක්කා නිදි මත බේරෙන දෑසෙන් යුතුව රහස් හඬින් ඇසුවා ය. ‘අම්මට කියමු ද?’ ඒ මාය. ‘ඉක්මනට කියන්න එහෙනම්. ඇත්තටම හොරෙක් ද දන්නේ නෑ?”සෙමෙන් පියවර තැබූ මම කාමරයට ගියෙමි.
“අම්මා... අම්මා...
“මොකද ළමයො වද දෙන්නේ”
“ෂ්... ෂ්... අම්මා අරහෙන් මොකද්දෝ සද්දයක් එනවා.”
“ඇ” මෙවර නම් අම්මා සැබෑවට ම පිබිදුණා ය.
“ගේට්ටුව ලොක් කරලා නැද්ද? ඉක්මනට තාත්තාට කියන්න.”
මම තාත්තා කූද්දමින් සෙමෙන් කතා කරන ලෙස තාත්තාට ඇ‍ඟෙව්වෙමි.
“මොකද ළමයො වද දෙන්නේ”
“ෂ්... ෂ්... අම්මා අරහෙන් මොකද්දෝ සද්දයක් එනවා.”
“ඇ” මෙවර නම් අම්මා සැබෑවට ම පිබිදුණා ය.
“ගේට්ටුව ලොක් කරලා නැද්ද? ඉක්මනට තාත්තාට කියන්න.”
මම තාත්තා කූද්දමින් සෙමෙන් කතා කරන ලෙස තාත්තාට ඇ‍ඟෙව්වෙමි.
“මම ගේට්ටුව ලොක් කරා. ගිහින් බලමුකෝ” කියමින් තාත්තා විදුලි පන්දම අතට ගත්තේ මගේ විස්තරයෙන් පසුව ය. අපි නිවසේ ඇති ස‍ෑම විදුලි බුබුළක් ම ඉක්මනින් ම දැල්වුවෙමු. තාත්තා එළියට ගිය පසු මම දොර ළඟ රැක්කෙමි. මඳ වේලාවකින් “මොකුත් නෑ... සතෙක්වත් එන්න ඇති. දැන් නිදාගන්න” යැයි තාත්තා පැවසුවේ ය.
ඉන්පසු අම්මා සුසුමක් හෙළමින් ඇඳට ගියා ය. අක්කා ද “අනේ මොන විකාරද? මෙයා නිසා මමත් බයවුණා” යි කියමින් දිගු නින්දකට මුල පුරමින් ඇඳට ගොඩ වුණා ය. මා තවමත් සිදුවූ දේ පිළිගන්නට සූදානම් නැත. හොරුන් ගැන බොහෝ කතා අසා තිබූ සොරුන්ට බියය.
ඉන්පසු අම්මා සුසුමක් හෙළමින් ඇඳට ගියා ය. අක්කා ද “අනේ මොන විකාරද? මෙයා නිසා මමත් බයවුණා” යි කියමින් දිගු නින්දකට මුල පුරමින් ඇඳට ගොඩ වුණා ය. මා තවමත් සිදුවූ දේ පිළිගන්නට සූදානම් නැත. හොරුන් ගැන බොහෝ කතා අසා තිබූ සොරුන්ට බියය.
“ඒ වුණාට අම්මා ඒක වෙන්න බෑ. මට ඇහුණා...” තර්ක කරමින් සිටි මට අම්මා බාධා කළා ය. “උඹලගෙ විකාර! මිනිහෙක් නම් ටෙරී බුරන්න එපායැ. අවතාර කියලා ජාතියක් මේ ලෝකෙ තියෙනවද? දැන්වත් නිදාගන්නවා.” අම්මාගේ බැණුම් මධ්‍යයේ මට ඇඳට ගොඩවීමට සිදු විය.
තැති ගැන්ම නිසා මම බුදු ගුණ සිහි කරගෙන භාවනා කළෙමි.
තැති ගැන්ම නිසා මම බුදු ගුණ සිහි කරගෙන භාවනා කළෙමි.
පසු දින උදයේ තාත්තා කාමරේට ආවේ සිනහ පිරි මුවකිනි. “අන්න ඊයේ රෑ ආපු යාළුවා තෑගිත් ඉතුරු කරලා ගිහින්” මෙය ඇසූ මම නින්ද පැත්තක දමා එළියට දිව්වෙමි.
“ඕවා වහන්න කොන්ක්‍රීට් එක හාරන්න ගිහින්. ඒ සද්දෙට තමයි ඔච්චර බය වුණේ” යි කියමින් තාත්තා අමුත්තාගේ තෑගි දෙසට අත දිගු කළේ ය.
එතන වූයේ අන් කිසිවක් නොව, කොන්ක්‍රීට් පිළ මත දමා තිබූ ගඳ ගහන මුව බෙටි ය.
“ඕවා වහන්න කොන්ක්‍රීට් එක හාරන්න ගිහින්. ඒ සද්දෙට තමයි ඔච්චර බය වුණේ” යි කියමින් තාත්තා අමුත්තාගේ තෑගි දෙසට අත දිගු කළේ ය.
එතන වූයේ අන් කිසිවක් නොව, කොන්ක්‍රීට් පිළ මත දමා තිබූ ගඳ ගහන මුව බෙටි ය.
මදාරා විජේරත්න
9 ශ්‍රේණිය ‘ජී’,
උසස් බාලිකා විදුහල,
මහනුවර.
9 ශ්‍රේණිය ‘ජී’,
උසස් බාලිකා විදුහල,
මහනුවර.
0 comments:
Post a Comment
ඔබගේ අදහස් අපට මහ මෙරකි