”මීෂා ... මගේ පුංචි කාලෙ මිත්‍රයා.. කොහේ ඉඳලද අප්පේ මෙහාට මේ පාත්වුණේ...

ඇන්ටන් චෙකෝෆ්

මිතුරන් දෙදෙනා හමුවූයේ නිකොලායෙවිච් දුම්රිය ස්ථානයේ දී ය. ඉන් එක් මිතුරෙක් හොඳ හැටි මහත දෙහෙත පෙනුමැත්තෙක් වූ අතර අනෙකා වැහැරී ගිය කෙට්ටු සිරුරකින් යුක්ත විය.
මහත තැනැත්තා බොජුන් හලකින් කෑම කා එන ගමන් ය. බටර් තැවැරුණු ඔහුගේ තොල් ඉදුණු චෙරි මෙන් ඔපවත් ය. දිස්නය දෙන සුලු ය. ඔහු වෙතින් වහනය වූයේ ස්පාඤ්ඤ ෂෙරී වයින්වල සුවඳත්, සුගන්ධයන්ගෙන් ඉමිහිරි බවත් ය.
කෘශ මිනිසා දැන් මොහොතකට පෙර පිටත් ව ආවේ දුම්රිය මැදිරියේ සිට ය. ඔහු ඇදුම් බෑග, පොට්ටනි සහ කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටිවලින් බරවී හැනිහැම්ම වී සිටියේ ය.
ඔහු වෙතින් ලුණු දමා වේළූ ඌරු මස්වල සහ කෝපි කුඩුවල සුවඳක් වහනය විය. ඔහුට පිටුපසින් සිටියේ වැහැරුණු දිග නිකටැති කාන්තාවකි. ඇය ඔහුගේ බිරිඳ ය. ඒ සමඟ උසස් විද්‍යාලයක ශිෂ්‍යයකු වූ එකැස් වපර ඔහුගේ පුතා එබි එබී ඕනෑකමින් බැලුවේ ය.
”පෝර්ෆයිරි”, කෘශ මිනිසා දුටු තරබාරු මිනිසා එසේ කියා සිටියේ ය.
”අනේ.... මේ .. ඔයාද? මගේ මිත්‍රයා... අපි කොච්චර කාලෙකට පස්සෙද?”
”ආයුබොවන්ඩ .. ආයුබොවන්ඩ... කරුණාවන්ත මහත්මය...” එසේ කීවේ කෘශ තැනැත්තා ය. ඔහු මවිතයට පත් ව සිටියේ ය.
”මීෂා ... මගේ පුංචි කාලෙ මිත්‍රයා.. කොහේ ඉඳලද අප්පේ මෙහාට මේ පාත්වුණේ...
මිතුරෝ දෙදෙනා තෙවරක් වැලැඳ ගත්හ. කඳුළු පිරි දෑස්වලින් ඔවුහු එකිනෙකා දෙස ඕනෑකමින් බැලූහ. දෙදෙනා ම අභිමත පරිදි එකතුවන අයුරින් අන්දුන් කුන්දුන් නැතිව සිටියහ.
”මගේ ආදරණීය මිත්‍රයා..!” ආචාර සමාචාරවලින් පසුව කෙට්ටු මිනිසා කතාව පටන් ගත්තේ ය.
”මම නම් කවදාවත් බලාපොරොත්තු නො වූ දෙයක්... බලාපොරොත්තු නො වූ විදිහට අපි ආයෙ හමුවුණා. කොච්චර පුදුමද?”
එන්න එන්න ... ඔහොම ඉන්න අප්පේ ඩිංගක් ... ඔයා දිහා හොඳට බලාගන්න කල්... එදා වගේ ම යි. හරිම කඩවසම් අදත් ... ඔයා හැමදා ම හිටියෙ ඒ විදිහට ම... ජැන්ඩියට ඇඳල ඉන්න හොඳ ආකර්ෂණීය පෙනුමක් තියනව... දෙවියන්ට ම ඔප්පු වෙච්චාවෙ... ඉතින් කොහොමද? ..ඔයාගෙ විස්තර තොරතුරු .... පෝසත්ද? කසාදයක් කාරිය කර කියා ගත්තද? මම නම් විවාහයක් කර ගත්ත.
ඔය ඉන්නෙ පේන්න ම .. මේ මගේ බිරිඳ .. ලුසියා .. මේ මගේ පුතා .. නතානියල් ... මේ මම කුඩා කාලෙ එක පන්තියේ ඉගෙන ගත්තු යාළුවෙක්... අපි උසස් විද්‍යාලයට ගියේ එකට යි.”
නතානියෙල් මොහොතක් කල්පනාකර බලා අනතුරු ව ඔහුගේ හිස්වැසුම ගලවා ආචාර කර බුහුමන් දැක්වූයේ ය.
”අපි උසස් පාඨශාලාවට ගියේ එකට මයි...”, කෙට්ටු මිනිසා කතාව කරගෙන ගියේ ය.
”මතකයි ද ඒ කාලෙ, ඔයාට ඔයාට කොහොමද අනිත් අය හිරිහැර කරදර කළේ කියල.... ඒ අය ඔයාට කිව්වෙ ‘හීරොස් ටේ‍්‍රමස්’ කියලයි. ඒකට හේතුව ඔයා පාසල් නාමලේඛනයේ සිදුරක් හිටින්න පිච්චුව කාරණේ හින්දයි. ඔවුන් මට කිව්වෙ ‘එපියල්ටස්’, කියාලයි. ඊට හේතුව මම කයිකතන්දර කීමට ප්‍රියකළ නිසයි.
”...අහා...හා...හා...අපි ඒ කාලෙ ළමයි .... ලැජ්ජ වෙන්න එපා.... පුතේ... නැටී යන්න මහත්මය ළඟට... මේ මගේ හාමිනේ ... ‘නිවැන්සන් බැච්’, රෙපරමාදු ආගම්කාරියක්...”
නතානියෙල් මොහොතක් සිතා බලා තම පියා පිටුපසට ගොස් සැඟවුණි.
”හොඳයි ඉතින් කොහොමද ඔයාලගෙ සැපදුක් මගේ මිත්‍රයා?” යි තරබාරු තැනැත්තා අනෙකාගෙන් ඇසුවේ ප්‍රමෝදයෙනි.
”ඔයා ඉන්නෙ රජයේ සේවයේ ද? කොහෙද? කොහොමද?, මාත් සේවයක් නම් කරනව .... මගේ මිත්‍රයා ... මම විද්‍යා පීඨයක බොහොම පහළ ශ්‍රේණියෙ... මුදල් ගණන් තබන්නෙක් හැටියටයි.... මේ මගෙ දෙවැනි වසර... ශාන්ත ස්ටැනිස්ලෝස්ගෙ අණසක යටතේ තමයි මම වැඩ කරන්නෙ... වැටුප නම් ඉතින් අන්තිමයි... ඒත් ඉතින් මං කියල මොනව කරන්නද? රස්සාවට අමතර ව මම ලීවලින් සුරුට්ටු පෙට්ටි හදනව, අපේ හාමිනේ සංගීත පාඩම් පන්ති කරනව ... ඉස්තරම් සුරුට්ටු පෙට්ටියක්.. මම ඒ කෑල්ලක් විකුණන්නෙ රූබල් එකකටයි. ඔය ඉතින් දහයක් හරි ඊට වැඩි ගානක් හරි ගත්තොත් ඩිස්කවුන්ට් එකක් දෙනව. අපි බොහොම අපූරුවට අමාරුවෙන් හරි පිරිමහ ගන්නව ... ඔහෙ ඉතින් කොහොම කොහොම හරි දන් නැද්ද?”
”මම සිවිල් ස්වයේ ... ඔයා දන්නවාද? දැන් මාව මෙහාට මාරු කරල ... ඒ අමාත්‍යංශයේ ම ප්‍රධානියා හැටියට. මට මෙහි සේවයට එන්න වෙනව.”
”හොඳයි මම ඔට්ටු තියන්නම් ඔයා... පස්වැනි ශ්‍රේණියෙ නිලධාරියෙක් ... හරිද?”, කෙට්ටු මිනිසා කීවේ ය.
”නෑ.. නෑ.. මගේ ආදරණීය මිත්‍රයා... නෑ.. මාව ඩිංගක් ඉහළට දමන්නයි... සුළු උසස්වීමක්..” මහත මිනිසා කීවේය. “මම මගේ සේවය කර තියෙන්නෙ තුන්වැනි ශ්‍රේණියෙයි... මට තරු දෙකක් තියනව...”
කෘශ මිනිසා සැණින් සුදුමැළිවී ගියේ ය. ඔහු ගල් ගැසුණි. මුහුණ යළිත් වහා ම හැම අතට ම ඇද වී විරූප වී ගියේ ය. ඊට හේතුව මුහුණ පුරා පැතිරුණ හිනාවයි. එය හරියට මුහුණින් හා ඇස්වලින් ගිනි පුළිඟු වැගිරීමක් වැන්න. ඔහු බියෙන් හැකිළුණි. වකුටු වුණි. ඇකිළී රැළි වැටුණි. ඔහුගේ ඇඳුම් බෑග, පොට්ටනි හා කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටි ද බියෙන් හැකිළ වකුටු වී ගියේ ය. ඔහුගේ බිරිඳගේ දිග නිකට තවත් දික් වූයේ ය. නතානියෙල් සීරුවෙන් සිට ගෙන ඔහුගේ කමිසයේ බොත්තම් සියල්ල ම දමා ගත්තේ ය. ඒ ඔහුගේ පාසල් නිල ඇඳුමයි.
”ගරු කටයුතු උතුමාණෙනි... පාසල් වියේ මගේ ශ්‍රීමත් මිත්‍රයාණනි... මේ වගේ වැදගත් පුද්ගලයෙක් ගැන ... කෙනකුට කොහොම කතා කරන්න බැරිද?”
”ඒක එහෙමයි...” මහත මිනිසා රැව්වේ ය.
”ඇයි ඒ කටහෙඩ් විලාසය?, අපි දෙන්න ළමා කාලෙ යාළුවො... මොකක්ද ඉතින් තවත් හීනමානයක්... හරියට දාසයෙක් වගේ..”
”ඇත්තට ම සර්... හුඟාක් කාරුණික වෙන්න..” කෙට්ටු මිනිසා කෙකර සිනා පෑවේ ය. ඔහු තව තවත් බියෙන් හැකිළෙමින් කොන්ද නැමුවේ ය.
”උතුමාණන්ගෙ දැඩි අවධානය හරියට ජීවිතය දෙන, සහනය ගෙනෙන සුගන්ධයක් වගෙයි... මේ.. උතුමාණනි... මගේ පුතා... නතානියෙල්.. මගේ බිරිඳ ලුසියා.. රෙපරමාදු ආගම් භක්තික කෙනෙක්... කතා කරන හැටියට නම් ආගම් භක්තිය හරි ඉහළයි...”
තරබාරු මිනිසාට ඊට විරෝධය පළ කරන්නට අවශ්‍ය විය. එහෙත් කෘශ මිනිසාගේ බොහෝ වූ දණ්ඩනමස්කාරයත්, ඔහුගේ සෞම්‍යකම හා ගරු සැලකිලිවලට වූ නොරිස්සුම් කමත් අමිහිරි හා අප්‍රසන්න ලෙස ඔහුට බලපෑ අතර ඒවා ඔහුගේ මුහුණේ ලියැවී තිබුණි.
එයින් තුන්වැනි ශ්‍රේණියේ නිලධාරියා ලෙඩ වුණි. ඔහු කෙට්ටු මිනිසා වෙතින් ආපසු හැරී “ආයුබෝවන්” කීවේය. කෙට්ටු මිනිසා ඇඟිලි තුනක් වැරෙන් අල්ලා ගත්තේය. මුළු සිරුර ම නමා ඩයිනාමන් කෙනකු මෙන් සිනාසුණේ ය.
...හි..හි..හී.. ඔහුගේ බිරිඳ සිනාසුණාය. නතානියෙල් ඔහුගේ හිස්වැසුම අත හැරියේ ය. එතැන සිටි සියලු ම දෙනා, එනම් තිදෙනා ම ඇත්තට ම අන්දුන් කුන්දුන් වූහ.

පරිවර්තනය
කරුණාතිලක හඳුන්පතිරණ 

http://www.silumina.lk/punkalasa/20100207/_art.asp?fn=ar1002073