පැන්සල් පෙට්ටිය

  සිතාරි ඉගෙන ගන්නේ දෙකේ පංතියෙ. එයාගෙ අම්ම සිතාරි ඉගෙන ගන්න ඉස්කෝ­ලෙම ගුරු­ව­රි­යක්. මේ පාර සිතා­රිගෙ උපන් දිනේ දවසෙ එයාට ගොඩාක් තෑගි හම්බ වුණා. ඒ තෑගි අතරෙ තිබුණා ලස්සන පැන්සල් පෙට්ටි­යක්. සිතාරි මේ පැන්සල් පෙට්ටි­යට ගොඩාක් ආසයි.
සිතාරි මේ පැන්සල් පෙට්ටිය පංතියෙ යාළු­වන්ට පෙන්නුවේ ගොඩාක් ආඩ­ම්බ­රෙන්. එයා ඒක කාට­වත් අල්ල­න්න­වත් දුන්නේ නැහැ.
සිතා­රිගෙ පංතියෙ හිටිය පියුමි කියල ටිකක් දඟ­කාර ළම­යෙක්.
“මේක පැළ කලාම පැන්සල් පෙට්ටි ගහක් ම හැදෙ­නවා” රතු­පාට පුංචි ඇට­යක් සිතා­රිට පෙන්නාපු පියුමි කීවා.
“බොරු...” සිතාරි කීවා.
“බොරු නෙමෙයි ඇත්ත­මයි. මං ඔයාට මේක දෙන්නම්. පැළ කරල බලන්න මට ඔයාගෙ පැන්සල් පෙට්ටිය දෙන්න.” පියුමි කීවා.
පැන්සල් පෙට්ටි ගොඩාක් ගහ­කින් කඩා ගන්න තිය­නවා නම් කොයි­ත­රම් හොඳ­යිද කියලා හිතාපු සිතාරි පැන්සල් පෙට්ටිය දීල පියුම ළඟ තිබුණු ඇටය ගත්තා.
පහු­වෙ­නිදා නිවාඩු දව­සක්. සිතාරි විටින් විට මල් පාත්ති­යට වතුර ගිහින් දානවා දැකපු සිතා­රිගෙ අම්මා සිතා­රි­ගෙන් ඒ ගැන ඇහුවා. එයා අම්මට විස්තරේ කීවා. එත­කොට අම්මට තේරුණා පියුමි ඔළිඳ ඇට­යක් පෙන්නලා සිතා­රිව රව­ට්ටලා පැන්සල් පෙට්ටිය අර­ගෙන කියලා. සිතා­රිගෙ අම්මට හොඳට ම තර­හයි.
“මෙහෙ­මත් මෝඩ ළම­යෙක්” කියල සිතා­රිට බැණපු අම්ම කෝටු­වක් අර­ගෙන සිතා­රිට පාරක් ගැහුවා.
“හෙට ඉස්කෝ­ලෙදි මං පියු­මිට හොඳ පාඩ­මක් උග­න්න­න්නම්කො. දණ ගස්සල තිය­නව ආය­මත් හොර වැඩ නොක­ර­න්නම.” අම්මා තර­හින් පුපු­ර­මින් කීවා.
‍ඒත් ඊට පස්සෙ දවස් දෙකේ ම පියුමි ඉස්කෝලේ ආවේ නැහැ.

“හොර වැඩක්නෙ කළේ. ඒකයි ඉස්කෝලෙ එන්න නැත්තේ.. අද මං යනවා ගෙද­ර­ටම...” පහු­වෙ­නිදා හවස අම්ම පියු­මිගෙ ගෙදර යන්න ලෑස්ති වුණා.
“ගෙද­රට හොයා­ගෙන යන්න තරම් ලොකු හොර­ක­මක් ඒ ළමය කරල නැහැනේ.. පොඩි ළමයි කොහො­මත් ලස්සන දේව­ල්ව­ලට ආස­යිනේ. ඒකයි ඔය වගේ වැඩක් කරන්න ඇත්තේ.” සිතා­රිගෙ තාත්තා කීවා.
“ලොකු වුණත් පොඩි වුණත් කරල තියෙන්නේ වැරැ­ද්දක්නේ. දෙම­වු­පි­යොත් දැන­ගන්න ඕන දරුවා යමක් ගෙනා­වම කොහෙන්ද කියල අහන්න.” එහෙම කියාපු අම්මා සිතා­රි­වත් එක්ක­ර­ගෙන පියු­මිලා ගෙද­රට යන්න පිටත් වුණා.
කීප දෙනෙ­කු­ගෙන් ම පාර අහ­ගෙන සිතා­රියි අම්මයි සෑහෙන දුරක් ගියා.
“අර වෙල් යායෙන් එහා ඈතින් පෙනෙන ගේ තමයි නෝනලා හොයන්නේ.” එක් අයෙක් සිතා­රි­ලාට පියු­මිගෙ ගෙදර පෙන්නුවා.
“කඩේට ගියා නෝනා. දැන් එනවා ඇති. ඇයි නෝනලා අපේ කෙල්ල හොයා­ගෙන ගෙද­රට ම ආවේ...?” පියු­මිගේ තාත්තා ඇහුවා.
සිතා­රිගෙ අම්මා විස්තරේ කීවා.
“බලන්න හාමිනේ කරල තියන වැරදි වැඩේ. අපට කීවේ යාළු­වෙක් දුන්නා කියලා. ආව­දෙන්කො ගෙදර. අද මම හොඳ පාඩ­මක් උග­න්නන්න.”
“දරු­වට ගහල වැඩක් නැහැ පියු­මිලා තාත්තේ.. අපි එයාට තේරුම් කරල දෙමු එයා කරපු වැරැද්ද ගැන. පොඩි ළමයි ‍ඔහොම තමයි. නොතේ­රුම් කමට වැරදි කර­නවා...”
මේ වෙන­කොට කඩේට ගිය පියු­මිත් ගෙදර ආවා. සිතා­රි­ලාව දැකපු පියුමි හොඳට ම බය වුණා.
“මොකක්ද මේ කරල තියෙන‍්නේ...?” පියු­මිගෙ තාත්තා සැරෙන් ඇහුවා.
“පියුමි... පුතේ... ඔයා කරල තියෙන්නේ ලොකු වැරැ­ද්දක්නේ. අනුන්ගෙ දේවල් බොරු කියල රව­ට්ටලා ගන්න හොඳ නැහැ. ඒක වංචා­වක්, හොර­ක­මක්. පුංචි කාලෙදි පොඩි වැරදි කරන අය තමයි ලොකු වුණාම ලොකු ලොකු වැරදි කරල හිර ගෙදර ගිහින් දුක් විඳින්නේ. හොඳ ළමයි කව­දා­වත් ඔය විදිහේ දේවල් කරන්නේ නැහැනේ.” සිතා­රිගෙ අම්මා කීවා.
සිතා­රිගෙ අම්මා කීව දේවල් අහ­ගෙන හිටපු පියුමි ගේ ඇතු­ළට ගිහින් පැන්සල් පෙට්ටිය ගෙනත් සිතා­රිට දුන්නා. සිතා­රිගෙ අතින් පැන්සල් පෙට්ටිය ඉල්ලලා ගත්තු අම්මා ඒක ආයි­මත් පියුමි අත­ටම දුන්නා.
“ඔයා‍ ­මේක තියා ගන්න පුතේ... හැබැයි මීට පස්සෙ ඔය වගේ වැරදි වැඩ කරන්න එපා. තමන් ළඟ නැති දෙයක් හොර­කම් කරන්නේ නැතුව ඉල්ලලා ගන්න පුරුදු වෙන්න. මීට පස්සේ හොඳ ළම­යෙක් වෙන්න.” දණ ගහල වැඳපු පියු­මිගේ ඔළුව අත­ගාපු සිතා­රිගෙ අම්ම කීවා.
කඳුළු බේරෙන දෙනෙ­තින් ඉස්කෝලේ හාමිනේ දිහා බලපු පියුමි හා කියලා ඔළුව වැනුවේ ආයි­මත් කව­දා­වත් බොරු කියල හොර­කම් කරන්නේ නැහැ කියල හිතා­ගෙ­න­මයි.


කේ.ජී. ප්‍රදීපා මහේ­ෂිකා
12 ශ්‍රේණිය කලා (2015)
ඩෙන්සිල් කොබ්බෑ­ක­ඩුව මහා විද්‍යා­ලය,
හාලි­ඇල, බදුල්ල.

http://www.silumina.lk/2014/09/14/_art.asp?fn=au140914