මට දුක හිතුණ දවසක්

මට දුක හිතුණ දවසක්

කුරු­ල්ලන්ට ලේන් පැංචන්ට අම්මා හැම­දාම ලාවුළු ගහ යට ලෑල්ලට කෑම දානවා. බත්, පාන්, පල­තුරු, ඇට වර්ග එහෙම. දෙම­ළිච්චෝ කොබෙ­යියෝ, කොණ්ඩ කුරුල්ලෝ, මයිනෝ, ගිරවු කිචි බිචි සද්දෙත් පුංචි හොට දික්කර කර කෑම අහුල අහුලා කනවා. මේ අත­රට ලේන් පැංචොත් අතු අගින් පැන පැන ටිං ටිං නාද­යෙන් කෑම ලෑල්ලට එනවා. ලේන් පැංචෝ, කුරුල්ලෝ සමඟ කෑම කනවා. ලේන් පැංචෝ පුංචි අත්ව­ලින් කෑම අල්ලා­ගෙන කෑම­වල රස බල­නවා. මේ අය අතර පුංචි පුංචි රණ්ඩු ඇති­වෙ­නවා. පුංචි අපි වාගේ. ලේන් පැංචන්ගෙ වලි­ග­ව­ලින් කුරුලු පැංචෝ අදි­නවා. ලේන් පැංචන් නිකං ඉන්නෙ නෑ කුරුලු පැංචන්ගෙ පිහා­ටු­ව­ලින් අදි­නවා. රණ්ඩු වෙවී යාළු වෙවී මේ හැමෝම සම­ඟි­යෙන්, සතු­ටින් කෑම කනවා.

පාසලේ නිවාඩු දව­සක මම ලෑල්ලට කෑම දාලා පැත්ත­කට වෙලා ගොඩාක් වෙලා බලා­ගෙන සිටියා. වෙනදා වගේම කුරුලු පැංචෝ ලේන් පැංචෝ රණ්ඩු වෙවී යාළු වෙවී කෑම කනවා. ඔන්න ටික­කින් සුදු කිටි­යත් පුරු පුරු ගගා මගෙ කකු­ල්වල දැවටි දැවටී සිටියා. කුරුලු පැංචෝ කෑම කාලා කිචි බිචි සද්දෙන් ලාවුළු ගසේ අතු උඩට ඉගි­ළුණා. ලේන් පැංචෝ නම් තාම කෑම කනවා. මම ලාවුළු ගසෙන් ටිකක් ඈතට ගිහින් මිදුලේ ඇවිද ඇවිද සිටියා. සුදු කිටි­යත් මගෙත් එක්ක එහෙට මෙහෙට පැන පැන සිටියා.

ටික වෙලා­ව­කින් “දඩස්” ගාල ශබ්ද­යක් ඇසුණා. බල­න­කොට සුදු කිටියා මගෙ ළඟ නෑ. ඉක්ම­නට මම ලෑල්ල ළඟට යන­කොට සුදු කිටියා ලේන් පැංචෙක් අල්ලා­ගෙන. අනික් ‍ෙල්න් පැංචෝ ටිං ටිං නාදෙන් කෑග­ස­නවා. ලේන් පැංචා සුදු කිටි­ය­ගෙන් බේරා ගන්න අම්මයි මමයි උත්සාහ කරා. අනේ ඒ වුණත් මට ලේන් පැංචා බේරා ගන්න බැරි වුණා. සුදු­කි­ටියා ලේන් පැංචා අර­ගෙන ගෙදර වහලේ උඩ­ටම පැනල ගියා. ඒ දවසේ මට ගොඩක් දුක හිතුණා. අම්මා කීවා “පුතේ දුක්වෙන්න එපා. ඔය වගේ සිද්ධි වෙනවා” කියල. මට එත­කොට මතක් වුණා අම්මා කියල දුන් ජන කවි­යක්.

මා බාලේ ඇති කළ තල­ගොයි පැටියා
මා තනි­වට මිදුලේ පෙම් කෙළ සිටියා
උගෙ මරුවා ඌ ඇවි­දින් කැටුව ගියා
නිවන් පුරේ පල­යන් තල­ගොයි පැටියා

තල­ගොයි පැටියා වගේ ලේන් පැංචත් නිවන් පුරේ යයි කියල මට හිතුණා.

එනිඳු සුප­සන් ප්‍රේම­සු­න්දර
2 ශ්‍රේණිය ‘බී’,
කේරි විදු­හල,
කොළඹ 8.