හේරත් හාමි - විමලරත්න කුමාරගම

හේරත් හාමි - විමලරත්න කුමාරගම

අලියා වැටුණු වැව සිටි හේරත් හා                        මි
මා වැනියකු වුවද මම වැදගත් වී                           මි
මිනී කපන මුත් ඒ හේරත් හා                               මි
ඔහු මට වඩා විසි තිස් ගුණයෙන් දෑ                      මි

ඉස්පිරිතාලයේ අලියා වැටුණු වැ                        වේ
මළ මූ ඇදීමෙන් ඔහුගේ දවස ගෙ                      වේ
මාසික පඩිය ලැබ පෙන්නූ නමුදු සු                     වේ
ඔහු දුටු සෑම විට මා දුක් මුසුව තැ                       වේ

ඇඟපත දැඩිය හැඩ ඇත හීන්දෑ                          රිය
වයසක් නොමැත නාඹර ඉලන්දා                       රිය
කිසිවෙක් තවම නැත පැවසුමට බා                    රිය
මට පුදුමයකි ඔහු මේ කරන කා                         රිය

මා වැනියෙකුට තද සංවේගයම දි                         දී
හැමදා උදේ ඔහු මගෙ වැසිකිළිය අ                     දී
හදිසියෙ යමකු මළහොත් දොස්තර ද ව                දී
අප ඉදිරියේ ඔහු මළකුණ කපන ල                       දී

ගොවි-කම්කරු රදල-උඩරට කිසිම කු               ලේ
වෙන කිසි කෙනෙක් තව නැත මේ වැඩය ක     ළේ
දැනගන්නට කිසිදු වරදක් නොමැත මො           ළේ
කිසි අනතුරක් නොකරයි කිසිවකුට කැ             ලේ

අවනත සිනා රැලි වත නිතරම පතු                      රයි
හැම වදනක් ම අවිහිංසකව පතු                         රයි
හැමදා වගේ සවසට බොන ගිනි වතු                  රයි
ඔහුගේ පපුව දැඩි කරුණාවෙන් උතු                  රයි

පිහියා පහර ලැබ ඔහුගේ නැගණි අ                  නේ
මළ හැටි සිහිව මගෙ නෙත තෙත ගතිය දැ        නේ
නෑඬුව නමුත් ඔහු නැගණිය මැරුණු දි               නේ
උණ ගත් දාට වැලපෙයි නෙත කඳුළු පෙ           නේ

නැගණීය මළ විටදි දොස්තර සමඟ ගො           සින්
ඇගෙ කය කපන ලදි හේරත් හාමි වි                සින්
බැන්නත් ඔහුට මේ ගැන ගම නරක බ             සින්
ඔහු හට වැඩක් නැත ලොව ඇති රිහිරි ම          සින්

නූපන් නිසා දනවත් මහරු පා                           යක
පන්සල වෙතට යයි හැම විටම පෝ                 යක
අලුතෙන් හැදුව වෙහෙරට ඔහු ද දා                  යක
ඊටත් වඩා සලකයි අයියනා                             යක

                                    ----------------------------------------------------------------------------

 1919 ජනවාරි 18 දින පාතදුම්බර පාලිස්පත්තුව බස්නාහිර කොරළේ නාරම්පනවේ දි ජන්මය ලැබු විමලරත්න බණ්ඩා කුමාරගම ගේ පියාණෝ විමලරත්න කුමාරගම 1928 ජනවාරි 18 වන දින පාතදුම්බර පාලිස්පත්තු බටහිර කෝරලයේ නාරම්පනාව ග්‍රාමයේ උපත ලැබිය.පුංචි බන්ඩා කුමාරගම හා බණ්ඩාර මැණිකේ කුමාරගම ඔහුගේ දෙමාපියන් විය. ඔහු හත දෙනෙක් ගෙන් යුක්ත පවුලක දෙවනියා විය.

                            ඔහු මහනුවර මාකොලදෙනිය වේරපිටිය පාසලේ මුලික අධ්‍යාපනය ලැබූ අතර පසු කාලීනව තෙල්දෙණිය ද්වි භාෂා විද්‍යාලයේ හා කටුගස්තොට ශ්‍රී රාහුල විද්‍යාලයේ අධ්‍යාපනය ලැබිය. ඔහු අවසාන වශයෙන් නුවර ධර්මරාජ විද්‍යාලයේ අධ්‍යාපනය ලැබූ අතර මැට්‍රිකුලේෂන් විභාගය විශිෂ්ඨ සමර්ථ සහිතව සමත් වූ අතර ,පාසැල කාලයේද සිංහල කවිය පිළිබද උනන්දුවක් දැක්වූ අතර කවි රචනයේද නියැළුණි.

  පොත්

• නිල්සීනය (1941)
• ඔරුව (1942)
• සංවේග වේදනා (1946)
• සපුමලී (1946)
• සුරතල්ලු (1961)

කවි

• හේරත් හාමිනේ
• අයියනායක
• දඩයම
• වන්නියෙ මල්
• ගමේ වැව
• කිරා
• ආරච්චි රාළ
• සිරගෙය
• යන්තම් බේරුනා
• හරක් හොරා
• බුදුරුව
• සුන්දර හාමි
• ආගන්තුක සත්කාරය
• අවුරුදු නිවාඩුව
• මුතුගේ ප්‍රශ්න
• වන්නියෙ දොස්තර

උසස් රචනාවලින් සිංහල සාහිත්‍යය පෝෂණය කරනු ලැබූ බොහෝ කවියන් කොළඹ යුගයේ වූ බැව් නොරහසකි. ඒ අතරිනුත් එක්තරා පද්‍ය රචකයකු විශේෂත්වයට භාජනය වූයේ කරුණු කිහිපයක් නිසයි. ඒවා නම් මානව භක්තිය, අව්‍යාජත්වය, තොරොම්බල් ගණයේ නොවන අරුත් බර වචන මාලාවක් වේ.

සදහම් රුවන්වැල ලියූ ධර්මසේන හිමියන් සේ හෙතෙමේ සිංහල කවියට අත්‍යවශ්‍ය මානව භක්තියෙන් පිරිපුන් වූ අතර එහෙයින්මැ වන්නි සනුහරයට ලේ නෑයා ද වූයේ ය. මොහු අනෙකකු නොව කොළඹ යුගයේ සිංහල කාව්‍ය වංශයේ දීප්තිමත් රචකයකු වූ නාරම්පනාවේ විමලරත්න කුමාරගමයි.

”වනපෙත දැවෙන විට

වැද මළ හිරුගෙ රත

ගනඳුර වසන විට

ආලෝකයෙහි නෙත

සඳරැස් ගලන විට තෙරපී

සෙවණ මත

එක දෙවියෙක් නොවේ දාහක්

එතැන ඇත”

යන කවිය ඉමහත් විමසුමෙන් බලන විට ගැමි ජනතාවගේ දෙවියන් ඇදහීමට නොගැරහීමේ විශාල මානව භක්තියක් කවියා තුළ නොඅඩුව අඩංගු වූ බැව් මනාව ඔප්පු වනු නිසැකය. “හැමදා උදේ – හවසට බොන ගිනි වතුරයි – ඔහුගේ පපුව දැඩි කරුණාවෙන් උතුරයි” යනුවෙන් ඉතාම පහළ මධ්‍යම පාන්තික ශ්‍රමිකයකුගේ පපුව තුළට සැබෑවටම එබී බලා අදාළ මිනිස්කම හොඳාකාරව අවබෝධ කරගත් විමලරත්න කුමාරගමයෝ එමඟින් සහෘදයා කදිමට දැනුවත් කරලූහ.

එකල ද පැවැති වෙළෙඳ ඒකාධිකාරයක දැඩි බලපෑම නැති බැරි උදවියගේ පීඩනයට හේතුවන ආකාරය සිත්කලු ලෙස සමාජ ශෝධකයකු ලෙසින් මොහු දැක්වූ අන්දම මනහර වනු ඇත. “ඔහු වැඩිපුරම බය, ලොකු සයිබු නානට” යනුවෙන් පවසා ඉන්පසු දැක්වූයේ “නැඟගෙන හරක් හොරුගේ කර උඩට දැඩි – පස්සා කකුල් දෙක ඔහුගේ ගෙයට වඩී” කියලා ය.

විශේෂයෙන් කොළඹ යුගයේ ඇතැම් සුකිරි බටිලි කවිවලින් කුමාරගමගේ කවිත්වය වෙනස් වන්නේ යථාර්ථවාදිත්වය හේ ගරු සරු කළ නිසා බැව් පිළිගත යුතුව තිබේ. මෙකල බොහෝ කවියන්ගෙන් වර්ණනා වූයේම කාන්තාවගේ නිලුපුල් වන් තොල් පෙතිය; දේදුනුවන් ඇහි බැමිය. එය එසේ වුවද අප විශේෂිත කවියාට මෙනෙහි වූයේ ළඳකගේ රූප ලාවණ්‍යයට එහා ගිය යථාර්ථය තත්ත්වයකි. ඒ හේතුවෙනි, මේ ප්‍රතිභාපූර්ණ කවියා ස්ත්‍රිය මස් ලේ දන් දිදී ලෝකය රකින බවත් ඒ නිසාම ඇයට හිමිවිය යුතුව ඇත්තේ ආගමික නායකයන්ට පවා සුදුසු වන ආසනයක් බවත් ගෙනහැර දැක්වූයේ.

”මස් ලේ දන්දිදී මේ ලෝකය රකින

ලස්සනවතිය ඔබගේ සේවය පමණ

කළහොත් සමය නායකයන්ට ද වටින

අසුනකි ඔබට හිමි මල් සුවඳින් ගහණ”

ඔහු ඒ කවි පොත මඟින් ම මාතාවක් වන ඉතිරිය සම්බන්ධ ව මෙසේ ද විමසුවේ ඇයි?

”පුදසුන මතේ සිට අතු ගා දමන ලද

මල යා යුතුය විසුමට කුණු ගොඩක වැද”

එදා සිටම ඉටු සිදු වූ සමාජ අර්බුදයක් වන කාන්තා හිංසනය වෙත සහෘද ඇස යොමු කරවීමට නොවේදැයි කිවහොත් එය අසාධාරණ නොවේ යයි සිතමි.

සමහර කොළඹ කවියන් මෙන් නොව මේ ආදායම් පාලක නිලධාරි කවියා පැදියෙහි පරමරුත මොනවට අවබෝධකොටගෙන සිටියේ ය. ඔහුගේ වෙනස් ගමන් මඟට ඊට සාක්ෂි සපයනු ඇත. මෙතෙම තමාගේ එක්තරා මිත්‍රයකුගේ සැමරුම් පොතක මෙසේ ලියා තිබෙනු මම දුටුවෙමි.

”කවියේ පරමරුත දති නම් සහ විතර

බ කවි කෙළෙහි දුර දුක සහ නිවන්තර!”

යථෝක්ත කවියාගේ උදාරතර කිවියාව නිසාම ඔහු සිංහල කාව්‍ය වංශයේ ඉන්ද්‍රඛීලයක් පරිද්දෙන් අදත් නොනැසී මෙන් ඉඳී. මේ උසස් පද්‍ය නිබන්ධකයා විසින් කරන ලද්දේ කවිය මඟින් පාඨකයා ආනන්දයෙන් ප්‍රඥාවට රැගෙන යාමට ය. එසේ නැතුව අද වැජඹෙන ඇතැම් අති උගතුන් මෙන් ප්‍රඥාවෙන් ප්‍රඥාවට රසකාමිය වැඩමවා ගෙන යාම නොවේ. මා සිතන අයුරු විය යුත්තේත් මෙහි කී පළමු ගැම්මයි.

මාදම්පේ

ඇම්. අසෝක ද සිල්වා